Mijn staarten
De staart en de Kat
Ik maak al mijn staarten zelf en elk een van hen is een meesterwerk. Maar het is ook moeilijk en heel tijdrovend. De basis ineen zetten neemt maar een paar dagen in beslag maar dan begint de echte uitdaging: de pailletten erop naaien. Voor de meeste mensen is dit het meest vervelende en een proces dat eindeloos lijkt, ook ik had momenten dat ik geen paillet meer kon zien. Maar aan de andere kant vond ik dit deel van het proces net het leukste. Je ziet de staart evolueren voor je eigen ogen en als je een of twee pailleten op de verkeerde plaats naait, maakt het niks uit want niemand zal er ooit iets van merken. Je leert geduld te oefenen en volhouden. En uiteindelijk zal al dat harde werk beloond worden.
Maar genoeg hierover, indien je nog wat meer info wil over hoe ik mijn staarten maak, vind je die op de FAQ pagina. Waar ik het over wou hebben was het verhaal achter de staarten.
De eerste staart die ik ooit gemaakt heb was in 2004, met behulp van mijn mama. Ik heb geprobeerd mijn eigen monovin te maken maar had daar geen kennis van dus uiteraard brak wat ik had gemaakt in twee bij de eerste pasbeurt. Daarna besloot ik te investeren in een Finis Competitor en heb een schaar gebruikt om die de vorm te geven die ik wou. De eerste staart was gemaakt van grijze neopreen, gelamineerde stukken om de staartvin te verlengen (jep, vanaf het begin wou ik al proberen een zo goot mogelijke staartvin te maken) en lichte stof voor de vinnen. Ik heb textielverf gebruikt om de schubben erop te schilderen en tadaa, de eerste staart was een feit. Tijdens het proces was een van mijn katten, Sienna (een Blauwe Rus), nieuwsgierig geworden en besloot ze om bij mij te blijven terwijl ik bezig was. En daarmee bedoel ik ook ELKE keer als ik zat te werken aan mijn staart. Voor mij was het dus logisch dat deze staart gedoopt werd als “The Russian Blue”.
Ik deed mijn eerste opdrachten in deze staart en was er weg van, maar toch was ik er niet helemaal blij mee, niet realistisch genoeg. Ik begon naar inspiratie te zoeken op het internet en vond al gauw de schelpvormige, glinsterende pailletten die mijn Mermaid leven veranderden. De beslissing was genomen en The Russian Blue kreeg een update. Een jaar later had ik mijn eerste pailletten staart. Een paar jaar later werd ze weer aangepast nadat ik de beruchte, dikke, glinsterende vinyl had gevonden, die mijn handelsmerk werd.
Mooi in Roze
De tweede staart die ik gemaakt heb, was De Prinses. Ik had voor roze gekozen omdat het een kleur was die ik toen niet veel zag in meerminstaarten, nadat ik had ontdekt dat er mensen waren als mij, die dit ook deden. Dit was de perfecte staart voor evenementen die gefocust waren op het entertainen van kinderen, wie houd er namelijk niet van een roze zeemeermin? Na heel veel kennis opgedaan te hebben door het maken van de eerste, nam deze staart veel minder tijd in beslag om af te werken. De Prinses was mijn favoriet voor een lange tijd, ik hield van het effect dat de mix van de witte stof en de doorzichtige vinyl gaven terwijl ik aan het zwemmen was.
Voetbal Meermin
De volgende was een staart die gemaakt werd op verzoek van een voetbalploeg en moest dus in de kleuren ervan zijn. Mijn moeder hielp me en stelde voor om de rits op de rug ondersteboven in de stof te naaien, wat een enorm slim idee bleek te zijn want zo gleed deze dus niet meer open terwijl ik aan het zwemmen was. Deze staart werd niet zoveel gebruikt omdat het enkel toegestaan was deze te dragen op specifieke events van de voetbalploeg.
Hoe groter, hoe beter
Ik probeer mezelf altijd te verbeteren op verschillende vlakken en dat geldt dus ook voor het maken van mijn staarten. Toen ik op een dag om stof ging in mijn favoriete, lokale stoffenwinkel, kwam ik dat ene tegen waar velen mij nu voor kennen. Gekleurde, dikke met glitter in verwerkte vinyl. Ik was buiten zinnen, kocht de volledige rol en was onmiddellijk geinspireerd. Nadat we thuis kwamen had ik op een, twee, drie mijn design klaar en de kleuren uitgekozen maar het zou geen makkelijke opdracht worden. Omdat de vinyl zo dik is, was het enorm moeilijk om, met behulp van de machine die aan de neopreen te naaien. Talloze naalden sneuvelden maar na een paar pogingen zat alles in elkaar (de naaimachine moest daarna wel binnen voor reparatie). Dan kwam de volgende opgave: de pailletten door de vinyl naaien. Door de dikte was het enorm lastig en mijn vingers hebben vaak gebloed. Oja, ik heb afgezien. In plaats van de pailletten horizontaal naast elkaar te naaien, wat ik bij mijn vorige staarten deed, probeerde ik iets anders door ze verticaal te naaien. Wat me veel meer beviel, het patroon was willekeuriger zonder chaotisch te zijn en het kwam natuurlijker over. Sunset was geboren. Deze staart werd mijn kenmerk en ik hield van haar, jammer genoeg moest ik ze, na bijna 3 jaar continu gebruik, op pensioen doen.
De Duistere Kant
Ik heb mezelf altijd meer als een Sirene dan als een zeemeermin gezien en ja, ik weet dat een Sirene eigenlijk half vogel - half vrouw is volgens de mythologie maar ze hebben altijd een link gehad met zeemeerminnen vanwege hun mooie zangstem. Hun mysterieuze, verleidelijke en gevaarlijke manier van zijn trok me altijd enorm aan en het werd tijd dat ik dit ging vertalen naar mijn volgende staart. In combinatie met mijn voorliefde voor grote staartvinnen, het toevoegen van donkere kleuren, lichte accenten werd mijn volgende staart geboren. Het kiezen van kleuren was een uitdaging op zich omdat ik moest opletten niet al te donker te gaan waardoor je verdwijnt in het water, dus besloot ik turquoise toe te voegen en, om mijn Sunset te eren, wat goud. Ik haatte deze staart in het begin, echt waar! Het was een hele klus om ze in elkaar te steken allereerst en ik vond dat de kleuren en hoe ik ze plaatste, niet werkten. Het voelde niet goed dus het was heel moeilijk mezelf te motiveren om eraan verder te werken, dat veranderde pas nadat ik ze af had. Soms moet je dus effectief vertrouwen in jezelf en in het proces, deze staart werd mijn nieuwe handelsmerk, moeilijk om in te zwemmen maar ik ben het gewoon. Een leuk weetje: tijdens het creëren van deze staart hield mijn Scottish Fold me gezelschap en om hem te eren, werd deze staart Neptune gedoopt.
Wedergeboorte
Ook al hield ik van Neptune, toch mistte ik mijn trouwe Sunset en besloot dat mijn volgende staart een eerbetoon aan haar ging worden. Ik liet me inspireren door het oude ontwerp maar wou ook dat er wat van Neptune in zat en een lange tijd later was Sunrise geboren. Deze staart heeft een speciaal plekje in mijn hart en voelt aan als het beste van twee werelden, de donkere vlekken zijn een hint naar Neptune en de Sirene - kant van mezelf, terwijl de goudtinten mijn geliefde Sunset eren en het oranje, mijn lievelingskleur, mijn plezier weerspiegelen.
Solstitium
Deze staart werd vrij organisch geboren uit het idee dat gepaard ging met het opstarten van ons bedrijf Odycea Studios. Toen Lexie en ik onze ideeën aan het bespreken waren om onze staarten te maken met het nieuwe ontwerp dat we hadden uitgewerkt, hybrides gemaakt uit pailletten en siliconen, een blend van onze technieken, liet ze "Eclips" als thema vallen. De zon en de Maan, wat ik allereerst fantastisch vond en ten tweede, het heel goed bij onze Mersonas aansloot, Lexie's staarten zijn altijd blauw tinten geweest, terwijl de mijne oranje waren ( met een paar uitzonderingen). Het waren onze handelsmerk kleuren en de volgende staart was geboren. Ik heb heel veel geleerd door deze staart te maken, nieuwe technieken, nieuwe uitdagingen en het leuke aan deze staart is dat ze verbonden is aan mijn vriendschap met Lexie, haar Lunea, Zuster staarten.